Στην απόλυτη γαλήνη των Πρεσπών

Στο άρθρο “Στην απόλυτη γαλήνη των Πρεσπών”, ο Ηλίας Ονουφριάδης περιγράφει την εμπειρία του σε ένα απομονωμένο χωριό, τους Ψαράδες Πρεσπών, όπου η ησυχία και η αποσύνδεση από την καθημερινότητα προσφέρουν ανακούφιση από το άγχος.

Μέσα από τις συναντήσεις του με τους ντόπιους και τις απλές στιγμές με την οικογένεια, ανακαλύπτει την αξία της ηρεμίας και της συντροφικότητας.

Ο συγγραφέας αναδεικνύει την ομορφιά του τόπου και την ανάγκη των ανθρώπων να επανασυνδεθούν με τον εαυτό τους, μακριά από τις πιέσεις της σύγχρονης ζωής.

Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω:

Λέξεις και εικόνες: Ηλίας Ονουφριάδης

Απομόνωση, κρύο, σύνορα, αποκομμένος τόπος, ελάχιστοι κάτοικοι και μαγαζιά· Είναι κάποιοι χαρακτηρισμοί που έρχονται στο μυαλό, όταν ακούς την τοποθεσία αυτή.

Κάθε χρόνο, μία φορά τουλάχιστον, προσπαθώ να βρίσκομαι σε μέρη όπως αυτό. Για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι για να απολαύσω την απόλυτη ησυχία. Ο δεύτερος είναι η (προσωρινή έστω) αποσύνδεση από τα καθημερινά. Δουλειά, σχολεία, υποχρεώσεις, μικρά και μεγάλα προβλήματα, τα οποία συνοδεύονται από μεγάλες ποσότητες άγχους, που τις περισσότερες φορές αν δεις με καθαρό μυαλό, δεν υφίσταται ουσιαστικός λόγος ύπαρξής τους. Αλλά που να βρεις καθαρό μυαλό για να σκεφτείς, όταν είσαι «μέσα» σε όλο αυτό;

Εκεί λοιπόν, στους Ψαράδες Πρεσπών, σε αυτό το χωριό των 50-60 κατοίκων, στην άκρη του χάρτη, βρίσκεις έστω και προσωρινά χρόνο και ηρεμία, στοιχεία που λείπουν. Καθόλου τηλεόραση, ελάχιστο ίντερνετ και επικοινωνία με τον έξω κόσμο, αυτόματα μειώνουν σημαντικά το άγχος. Και είναι η στιγμή που νιώθεις τον εαυτό σου να αντιδρά σε όλο αυτό. Τα χέρια σου ψάχνουν το κινητό και το μυαλό σε πάει πάλι πίσω στην καθημερινότητα. Δεν φταίει αυτό, εσύ το έχεις μάθει έτσι. Προσπαθείς, αφήνεις το τηλέφωνο παραπέρα, γυρνάς και βλέπεις τα παιδιά σου και κολλάς σε συζήτηση χαλαρή. Βγαίνεις έξω, πηγαίνεις στο καφενείο-παντοπωλείο και πιάνεις συζήτηση με τον ντόπιο. Μιλάς μαζί του ώρα, σα να γνωρίζεστε, μαθαίνεις τι κάνει εκεί, πώς τα περνάει, πώς ζει. Ζηλεύεις, αλλά ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που κάνει. Και αυτός δεν μπορεί να σταθεί στα δικά σου λημέρια. Το επιβεβαιώνει. Και μετά επιστρέφεις πίσω.

Κουβαλάς μαζί σου τα ωραία τους προϊόντα, τις εικόνες και τα γέλια με την οικογένεια, έχεις γευτεί τα νόστιμα τους φαγητά και έχεις περάσει 48 ώρες που τελικά είχαν νόημα. Είχαν νόημα, γιατί ψάχνεις αφορμή να ξαναβρεθείς εκεί, και όταν επισκέπτεσαι τον τόπο νιώθεις οικεία, ηρεμείς, κατεβάζεις ταχύτητες και σκέπτεσαι λιγότερο, αλλά πιο καθαρά. Και έτσι βλέπεις τα πάντα λίγο καλύτερα.