Το υπερτιμημένο Άμστερνταμ και η κρυμμένη γοητεία της Ουτρέχτης

Πέντε ημέρες στη μαγευτική Ολλανδία, ήταν αρκετές για να καταλάβω τι εκτίμησα, λάτρεψα, απέρριψα και κράτησα από το μικρό διαμάντι της Ευρώπης που σφύζει από ζωή!

Στο ταξίδι μου στην Ολλανδία, προσπάθησα να «χωρέσω» όσα περισσότερα μπορούσα, επισκεπτόμενη τρεις διαφορετικές πόλεις, για λίγες ημέρες ή έστω ώρες, εκτιμώντας την αξία της καθεμίας ξεχωριστά, αναγνωρίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά και καταλαβαίνοντας πόσο διαφέρουν μεταξύ τους – εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μαγεία τους.

Λίγες… τουλίπες και – θα θέλαμε κι άλλη – ρομαντική Ουτρέχτη

Πρώτη στάση, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τις διάσημες τουλίπες, που όλοι μιλούν για αυτές – και να θες δηλαδή, δεν μπορείς να τις προσπεράσεις με τον ντόρο γύρω από το όνομά τους. Φυσικά, επιλέξαμε να πάμε στον διασημότερο κήπο, αυτόν του Keunkehof, γνωστός ως «Κήπος της Ευρώπης», που βρίσκεται στην περιοχή Lisse. Απρίλη μήνα και κάτι είχε πάρει το αυτί μας, ότι ίσως δεν είναι όλες οι τουλίπες ανθισμένες, ωστόσο παραμείναμε αισιόδοξες, έχοντας στο μυαλό μας ότι θα συναντήσουμε το μεγαλύτερο λιβάδι με πολύχρωμες, ανθισμένες και μοσχομυρωδάτες τουλίπες που έχουμε αντικρίσει στη ζωή μας.

Δυστυχώς, οι προσδοκίες μας δεν ανταποκρίθηκαν στην πραγματικότητα. Ο τεράστιος κήπος δεν θα μπορούσε άλλο παρά να είναι εντυπωσιακός, αλλά οι φήμες που είχαμε δει από… το Tik Tok, βγήκαν αληθινές, αφού πολλά λουλούδια δεν είχαν προλάβει να ανθίσουν. Η βόλτα μας ήταν ωστόσο απολαυστική, καθώς τόσο οι ανθισμένες κίτρινες, ροζ, κόκκινες και λευκές τουλίπες, όσο και ο τεράστιος παράδεισος με το ατελείωτο πράσινο, τα εντυπωσιακά κανάλια και τους παραδοσιακούς μύλους, στον οποίο βρισκόμασταν, δεν είναι ένα θέαμα που θα συναντούσαμε ποτέ στην Ελλάδα.

Η διαδρομή από το Lisse μέχρι την Ουτρέχτη διαρκεί γύρω στη μιάμιση ώρα, οπότε ήταν η τέλεια ευκαιρία να κατευθυνθούμε στην πιο ρομαντική – κατά τη γνώμη μου – πόλη της Ολλανδίας.

Στην Ουτρέχτη πήραμε την πρώτη μας γεύση από τα τεράστια κανάλια και συγκεκριμένα το διασημότερο του Oudegracht, που διαπερνά τους πλακόστρωτους δρόμους του κέντρου. Μία ζωντανή πόλη, λόγω των φοιτητών και των νέων που φιλοξενεί χειμώνα – καλοκαίρι, οι οποίοι γεμίζουν τα στενά δρομάκια, τις καφετέριες, τα brunchάδικα, τα vintage βιβλιοπωλεία και τα ψαγμένα δισκάδικα. Μία πόλη ούτε πολύ μικρή, ούτε πολύ μεγάλη, το κατάλληλο μέσο. Η Θεσσαλονίκη της Ολλανδίας, όπως θα την χαρακτήριζα εγώ. Ίσως, γι’ αυτό την αγάπησα τόσο.

Εκείνη την ημέρα, ο καιρός ήταν με το μέρος μας, με τον ήλιο να λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας και να κάνει τη ζωή να μοιάζει δέκα φορές ομορφότερη. Οι πλατφόρμες με σκάλες που σε κατεβάζουν στο επίπεδο του νερού, δίπλα ακριβώς από το κανάλι, δίνοντας σου την ευκαιρία να απολαύσεις λιασμένος κάτω από τον ήλιο τον καφέ ή το ποτό σου, ακόμα και το φαγητό σου σε εστιατόρια που φιλοξενούνται εκεί, κάνουν την Ουτρέχτη απόλυτα μοναδική και άκρως ρομαντική.

Θα θέλαμε λίγη ακόμα Ουτρέχτη, όμως το πρόγραμμα δεν το επέτρεπε και έτσι περάσαμε μονάχα μερικές ώρες, κάνοντας βόλτες γύρω από το κεντρικό κανάλι, απολαμβάνοντας πεντανόστιμο φαγητό, το οποίο φυσικά συνοδεύτηκε με τα πιο δροσερά κοκτέιλ, με θέα το γαλάζιο του νερού και τον κόσμο που ευχαριστιόταν τον ήλιο – τον οποίο, από ότι μάθαμε, είχαν καιρό να δουν.

Ρότερνταμ: Ουρανοξύστες και άλλοι ουρανοξύστες 

Η δεύτερη ημέρα έβγαλε τελείως το ρομαντικό στοιχείο από το μυαλό μας και έφερε μπροστά το βιομηχανικό, αφού πρώτη μας στάση ήταν η Νέα Υόρκη της Ευρώπης, ή αλλιώς το Ρότερνταμ.

Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο κέντρο του Ρότερνταμ, είδαμε μπροστά μας ένα από τα πιο εμβληματικά αρχιτεκτονικά ορόσημα των Κάτω Χωρών, τα διάσημα Cube Houses ή «Kubuswoningen», στα Ολλανδικά. Σχεδιασμένα από τον Ολλανδό αρχιτέκτονα Piet Blom στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τα καινοτόμα σπίτια αποτελούν πραγματική εκπροσώπηση του δημιουργικού αστικού σχεδιασμού και ξεχωρίζουν λόγω των χαρακτηριστικών κεκλιμένων δομών τους σε σχήμα κύβου.

Διασχίσαμε την Cool District, η οποία όπως φανερώνει και το όνομα της βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και είναι γεμάτη με μοντέρνα πολυκαταστήματα, μπουτίκ μόδας, εστιατόρια και μεγάλες καφετέριες, ενώ φυσικά δεν λείπουν από πουθενά τα κανάλια που διασχίζουν τους κεντρικούς της δρόμους.

Περπατώντας κοντά στο ένα χιλιόμετρο δίπλα από την περιβόητη καλωδιωτή Erasmus Bridge, βρεθήκαμε στη συνοικία Stadsdriehoek, από την οποία δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την επίσκεψή μας στην τεράστια και εντυπωσιακή αγορά, Μarkthal, η οποία πριν λίγο καιρό συμπλήρωσε τα δέκα χρόνια λειτουργίας της. Η κλειστή αγορά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα μοναδικό έργο τέχνης, μιας και πρόκειται για αψιδωτό και χρωματιστό κτίριο στο εσωτερικό της οροφής του, το οποίο εκτός από την τεράστια αίθουσα της αγοράς, στεγάζει 228 διαμερίσματα, χώρους εστίασης και ένα 4όροφο υπόγειο παρκινγκ με χωρητικότητα άνω των 1200 αυτοκινήτων, το μεγαλύτερο στο κέντρο της Ολλανδικής πόλης.

Το έργο τέχνης 11.000 τετραγωνικών μέτρων που βρίσκεται στην οροφή, απεικονίζει έντονα φρούτα, λαχανικά, σπόρους, ψάρια, λουλούδια, τυριά, κρασιά και ό,τι άλλο μπορείς να βρεις στην αγορά και σε καθηλώνει, κρατώντας το κεφάλι σου ψηλά.

Πριν πάρουμε τον δρόμο για το Άμστερνταμ για το οποίο τόσο πολύ ανυπομονούσαμε, κάναμε μία τελευταία στάση στο Art Depot Museum Boijmans Van Beuningen. Εντυπωσιακό από έξω, μιας και το πανύψηλο και επιβλητικό κτίριο που αντανακλά και «γυαλίζει» στο φως της ημέρας, δεν είναι κάτι που συναντάς καθημερινά. Μάλιστα, ως έμπνευση για το μοναδικό αρχιτεκτονικό σχήμα του κτιρίου, αποτέλεσε ένα… μπολ από τα ΙΚΕΑ. Για το εσωτερικό του ωστόσο ομολογώ ότι η εντύπωση δεν είναι το ίδιο θετική, μιας και δεν πρόκειται για ένα μουσείο, αλλά για μία ανοιχτή αποθήκη έργων τέχνης, τα οποία δεν μπορείς να δεις παρά μόνο από το εξωτερικό τζαμιών, ενώ λίγα από αυτά είναι εκτεθειμένα στους διαδρόμους. Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο απολαύσαμε το μισάωρο που καθίσαμε στα γρασίδια έξω από το Depot, εντυπωσιασμένες από το καθρέφτισμα των ουρανοξυστών της πόλης στο εμβληματικό κτίριο, παρά τη σύντομη και ανιαρή επίσκεψή μας στο εσωτερικό της αποθήκης.

Το υπερεκτιμημένο (;) Άμστερνταμ

Σίγουρα, το Άμστερνταμ είναι μία πανέμορφη πόλη, σε αυτό δεν θα μπορούσα να πω το αντίθετο.

Τα εντυπωσιακά τεράστια κανάλια με τις βάρκες γεμάτες τουρίστες να πηγαίνουν και να έρχονται, τα ποδήλατα στοιβαγμένα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο που το καθένα έχει τον δικό του χαρακτήρα, τα εντυπωσιακά κτίρια με τη μοναδική αρχιτεκτονική που κρατάνε την αύρα τους στο βάθος του χρόνου, δίνοντας μία νότα παλιάς αισθητικής σε μία μοντέρνα πόλη, το πράσινο δίπλα στο αστικό τσιμέντο, τα coffee shops σε κάθε γωνιά, γεμάτα με ντόπιους και τουρίστες που δοκιμάζουν space cakes, η μυρωδιά του χασισιού σε όποιον δρόμο σταθείς και βρεθείς και δεν μπορείς να αποφύγεις.

Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία της πρωτεύουσας που εκτίμησα την πρώτη μέρα που βρέθηκα σε αυτήν και είναι αυτά που της χαρίζουν τον μοναδικό χαρακτήρα της.

Το Άμστερνταμ διαφέρει εντελώς από το υπόλοιπο της Ολλανδίας, ενώ ταυτόχρονα έχει συγκεντρωμένα μέσα του τα καλύτερα χαρακτηριστικά από τις υπόλοιπες πόλεις των Κάτω Χωρών.

Ο ρομαντισμός του γίνεται φανερός σε κάθε βήμα δίπλα από τα γραφικά κανάλια και κάτω από τα κίτρινα φώτα της πόλης το βράδυ, ενώ ταυτόχρονα οι δρόμοι της κατακλύζονται από ντόπιους, που με ταχύτητες φωτός σε προσπερνούν με τα ποδήλατά τους για να πάνε στις δουλειές τους και τουρίστες που με αργούς ρυθμούς απολαμβάνουν την ποδηλατάδα τους, προσθέτοντας μία φανερή νότα πολυπολιτισμικότητας στην πόλη.

Παράλληλα, τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα είναι ηχηρά σε κάθε δρόμο, στενό, κτίριο, με σημαίες, τοιχογραφίες και murals που «φωνάζουν» για δικαιοσύνη, από άκρη σε άκρη. Το πανό για τα Τέμπη, κρεμασμένο ακριβώς πάνω από σημαία της Παλαιστίνης, σε κάτι παράθυρα στο κέντρο της πρωτεύουσας και τα αυτοκόλλητα «JUSTICE FOR TEMPI», κολλημένα σε κολώνες του κέντρου, ήταν εικόνες που δεν περιμέναμε να συναντήσουμε μπροστά μας.

Όταν βραδιάζει, το Άμστερνταμ αποκτά μια διαφορετική μαγεία, το αίσθημα της ελευθερίας τότε, γίνεται πιο έντονο από ποτέ.

Το nightlife για το οποίο ανυπομονούσαμε, είχε επιτέλους φτάσει και εμείς – νομίζαμε ότι – ήμασταν πλήρως προετοιμασμένες, αφού είχαμε ψάξει όλα τα bar και τα club που θα επισκεπτόμασταν. Φυσικά, πρώτο στη λίστα το περίφημο Red Light District, στην οδό De Wallen.

Η βόλτα στο δρόμο κάτω από τα κόκκινα φώτα, τις βιτρίνες με τις ημίγυμνες γυναίκες να σε καλούν να μπεις μέσα για μία αξέχαστη βραδιά, τα φανταχτερά καζίνα, τα sex shops πολυτελείας, τα μπαρ με live sex show και τα club για τα οποία οι φήμες οργιάζουν για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό τους, είναι μία εμπειρία μοναδική σε όλο τον κόσμο, που σίγουρα δεν θα βρεις αλλού. Από τη μία, το αίσθημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης ξεχειλίζει, αλλά από την άλλη, η τόσο έντονη σεξουαλικοποίηση των γυναικών πίσω από τα παράθυρα σου προκαλεί ενοχή.

Η gay friendly ατμόσφαιρα γίνεται πιο έντονη από ποτέ, με τις σημαίες σε χρώματα του ουράνιου τόξου, στο στενό του  Reguliersdwarsstraat, στον πιο διάσημο και μοντέρνο LGBTQ+ δρόμο στις Κάτω Χώρες, από το 1970. Γύρω στις 11 το βράδυ που περπατήσαμε ως εκεί, τα πράγματα ήταν ακόμα ήσυχα, το πάρτι δεν είχε ξεκινήσει, οι άνθρωποι της LGBTQ+ κοινότητας και μη, έπιναν ακόμα χαλαρά τα ποτά τους στα stands έξω από τα μαγαζιά, ενώ οι drag queens προετοιμάζονταν για να ξεκινήσουν τα shows τους και έβγαζαν φωτογραφίες με περαστικούς και τουρίστες.

Εκεί τελείωσε και ο ενθουσιασμός μας για τη νυχτερινή ζωή της πόλης, μιας και – δυστυχώς – οι επιλογές μας αποδείχθηκαν τουριστικές παγίδες και όχι τα ξέφρενα techno party που είχαμε κατά νου. Η Βαλαωρίτου δηλαδή, δέκα φορές καλύτερη. Για τους μελλοντικούς ταξιδιώτες, να σημειώσω ότι το τρελό nightlife, όπως καθυστερημένα ενημερωθήκαμε, βρίσκεται στο west side του Άμστερνταμ. Στα κλαμπ του κέντρου, το πιο πιθανό είναι να συναντήσετε 50άρηδες μεθυσμένους τουρίστες και παρέες με 17χρονα, ενώ έχετε πληρώσει 25 ευρώ την είσοδο και άλλα 15 το ποτό.

Με μία γεύση απογοήτευσης και ένα τσιγάρο (για τον ύπνο) έληξε η πρώτη μας μέρα στο Άμστερνταμ, με την ελπίδα ότι η επόμενη θα μας ανταμείψει. Ενώ η πρωτεύουσα σίγουρα μας είχε φανεί πανέμορφη, παρατηρήσαμε σύντομα, μετά την πρώτη μας κιόλας βόλτα, ότι είχε ένα μοτίβο που επαναλαμβανόταν.

Παρόμοια μαγαζιά σε κάθε στενό που με δυσκολία μπορούσες να ευχαριστηθείς το περπάτημα, στοιβαγμένος από τουρίστες, το ένα coffee shop δίπλα από το άλλο, το κανάλια αν και όμορφα, λόγω του κυκλικού σχήματος του κέντρου της πόλης, δεν σε προσανατόλιζαν εύκολα, μη ξέροντας πού ξεκινάς και πού καταλήγεις, είχαμε βρεθεί να περνάμε από τα ίδια μέρη αρκετές φορές.

Η δεύτερη μέρα μας στην πρωτεύουσα, είχε κάτι το διαφορετικό, με παραπάνω ήλιο – που σίγουρα βοήθησε στην αλλαγή της διάθεσής μας. Η βόλτα μας ξεκίνησε από την περιοχή Museumplein, εκεί που βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα εντυπωσιακά μουσεία, η γειτονιά που τελικά, μας έκλεψε την καρδιά. Λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης, σε αυτή τη συνοικία είδαμε το πράσινο που στην Ελλάδα δεν έχουμε τη δυνατότητα να ευχαριστηθούμε.

Μετά την δίωρη επίσκεψή μας στο φανταστικό μουσείο του Van Gogh, απολαύσαμε την ηλιόλουστη ημέρα, στρώνοντας στο γρασίδι της πλατείας τα μπουφάν μας και περνώντας ξέγνοιαστες την επόμενη ώρα, προσποιούμενες ότι είμαστε locals που βγήκαν για πικνίκ στο ρεπό τους.

Η φωτεινή ημέρα συνεχίστηκε με μία περατζάδα στο Albert Cuypmarkt, ένα τεράστιο συνοικιακό street market, που θυμίζει vintage ελληνική λαϊκή αγορά και αποτέλεσε το τέλειο μέρος για να ψωνίσουμε τα σουβενίρ που θα φέρναμε πίσω στην πατρίδα.

Το υπόλοιπο της ημέρας κινήθηκε στους ίδιους ρυθμούς. Περπάτημα στα δρομάκια, βόλτες δίπλα από τα κανάλια, μία μπύρα κάτω από τον ήλιο σε μία καφετέρια γεμάτη locals το μεσημέρι και τοπικό street food που ακόμα ονειρεύομαι.

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν το τελευταίο check point και καθισμένη στο αεροπλάνο, κάνοντας τον απολογισμό του ταξιδιού, σκέφτηκα: «Ενθουσιάστηκα με το Amsterdam, αλλά ερωτεύτηκα την Ουτρέχτη».