Ο ηπατογενής διαβήτης είναι μια νέα και αυτόνομη μορφή διαβήτη που προκύπτει από τη λειτουργική ανεπάρκεια του ήπατος λόγω κίρρωσης. Σε αντίθεση με τον κλασικό διαβήτη τύπου 2, οι ασθενείς παρουσιάζουν φυσιολογικές τιμές σακχάρου νηστικοί, με τα προβλήματα να εμφανίζονται μετά την κατανάλωση τροφής.
Η διάγνωση είναι δύσκολη και απαιτεί καμπύλη γλυκόζης, καθώς η υπερινσουλιναιμία είναι συχνή. Η θεραπεία του ηπατογενούς διαβήτη είναι περίπλοκη λόγω της αλληλεπίδρασης των φαρμάκων με τη μειωμένη ηπατική λειτουργία, με ασφαλή επιλογές να είναι η ακαρβόζη, η μετφορμίνη και τα ινκρετινικά φάρμακα.
Διαβάστε παρακάτω
Ενας εντελώς νέος -και αυτόνομος- τύπος είναι ο λεγόμενος «ηπατογενής διαβήτης». Πρόκειται για ιδιάζουσα κατάσταση που εμφανίζεται όταν το ήπαρ χάσει τη λειτουργικότητά του, λόγω ανάπτυξης κίρρωσης. Η διαχείρισή του αποτελεί, μάλιστα, πραγματική πρόκληση για τους επιστήμονες, για σειρά από λόγους. Η νέα αυτή κατηγορία διαβήτη θα πρέπει, μάλιστα, να διακριθεί απόλυτα από τον κλασικό διαβήτη τύπου 2, καθώς ακόμη και η διάγνωσή του κρύβει παγίδες.
«Παγίδα» οι φυσιολογικές τιμές σακχάρου
Ο ηπατογενής διαβήτης έχει το χαρακτηριστικό ότι τα άτομα που πάσχουν παρουσιάζουν φυσιολογικές τιμές σακχάρου όταν είναι νηστικά, ενώ στους πάσχοντες από ηπατογενή διαβήτη και η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη είναι πολλές φορές φυσιολογική. Το πρόβλημα ξεκινά μετά την κατανάλωση τροφής, όπου παρατηρούνται αυξημένες τιμές σακχάρου.
Για τον λόγο αυτό, η διάγνωση μπορεί να διαφύγει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στις περιπτώσεις αυτές, η πιο κατάλληλη μέθοδος διάγνωσης είναι η καμπύλη γλυκόζης. Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα που αναπτύσσουν κίρρωση του ήπατος οποιασδήποτε αιτιολογίας και δεν έχουν ήδη διαβήτη, θα πρέπει να υποβάλλονται σε καμπύλη γλυκόζης.
Πώς αναπτύσσεται ο νέος αυτός τύπος διαβήτη
Ο μηχανισμός ανάπτυξης του ηπατογενούς διαβήτη είναι πολύπλοκος. Αρχικά εμφανίζεται υπερινσουλιναιμία, η οποία οφείλεται σε δύο λόγους:
- Αυξημένη έκκριση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα του παγκρέατος και
- μειωμένη κάθαρση της ινσουλίνης από τα ηπατικά κύτταρα.
Ο ηπατογενής διαβήτης εμφανίζεται στο 30% των περιστατικών με ηπατική κίρρωση. Ωστόσο, εικάζεται ότι το ποσοστό αυτό μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο, καθώς είναι δύσκολο να διαγνωσθεί, τουλάχιστον στα αρχικά του στάδια.
Ηπατογενής διαβήτης – Απαιτητική η θεραπεία
Η θεραπεία του είναι αληθινή πρόκληση. Κι αυτό διότι η μειωμένη λειτουργικότητα των ηπατικών κυττάρων αλληλοεπιδρά με τα περισσότερα φάρμακα του διαβήτη.
Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος εμφάνισης σοβαρών υπογλυκαιμιών και ταυτόχρονα αδυναμία ρύθμισης των υψηλών τιμών του σακχάρου. Η διαταραχή στον μεταβολισμό των τροφών, η μειωμένη όρεξη και η ελλειμματική θρέψη θα πρέπει να συνυπολογίζονται.
Ασφαλή φάρμακα σε αυτούς τους ασθενείς φαίνεται πως είναι η ακαρβόζη και η μετφορμίνη. Καλά αποτελέσματα έχουν δείξει επίσης τα ινκρετινικά φάρμακα, όπως οι GLP-1 αγωνιστές και οι DPP-4 αναστολείς. Η ινσουλίνη είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία, χρειάζεται όμως ιδιαίτερη δεξιοτεχνία στην επιλογή των δόσεων σε αυτούς τους ασθενείς.