Ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Ροντινέι, μοιράζεται την συγκινητική του ιστορία σε συνέντευξή του, αποκαλύπτοντας τις δύσκολες παιδικές του εμπειρίες στη Βραζιλία, όπου έχασε και τους δύο γονείς του σε νεαρή ηλικία. Αν και η ζωή του ήταν γεμάτη προκλήσεις, η μητέρα του του είχε διδάξει να μεταδίδει χαρά και να είναι ευγνώμον.
Ο Ροντινέι αναγνωρίζει τη στήριξη που έλαβε από φίλους και συμπαίκτες, καθώς και τη σημασία της οικογένειας στη ζωή του. Εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τις ευκαιρίες που του έχουν δοθεί και την υποστήριξη που λαμβάνει από την οικογένειά του.
Διαβάστε παρακάτω
Mια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Ροντινέι το πρωί της Τρίτης 20 Μαϊου στην εκπομπή Buongiorno.
Ο Ροντινέι αναφέρθηκε στα δύσκολα παιδικά του χρόνια στη Βραζιλία, αποκαλύπτοντας ότι μέχρι τα 10 του, είχε χάσει όλη του την οικογένεια.
«Είχα μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία με πολύ λίγες ευκαιρίες γιατί από όταν ήταν μωρό και μέχρι τα 10 του έχασε όλη του την οικογένεια. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν πολύ μικρός, τρία χρόνια νωρίτερα είχε πεθάνει ο πατέρας του. Πήγε να ζήσει με τη γιαγιά του, η οποία πέθανε μετά από έναν χρόνο και έμεινα χωρίς ευκαιρίες και πολλά όνειρα.
Γι’ αυτό δεν είχε ονειρευτεί ένα τέτοιο μέλλον. Όμως, η μητέρα του πριν πεθάνει, πάντα του έλεγε ότι θέλει να είναι ένας άνθρωπος που θα δίνει την χαρά στον κόσμο. Να μεταδίδει χαμόγελο και χαρά, και αυτό πάντα προσπαθεί να κάνει στη ζωή του. Και παρόλο που πάντα προσπαθεί να παίζει καλά μέσα στο γήπεδο γιατί είναι το επάγγελμά του, κυρίως τον ενδιαφέρει να είναι χαμογελαστός και καλά με τους ανθρώπους» είπε ο Ροντινέι.
Στη συνέχεια, ο Ροντινέι είπε: «Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής για πρώτη φορά έγινα στα 21, όμως από τα επτά του ήξερα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή του…Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό για όλες τις ευκαιρίες που μου έχει δώσει, τη γυναίκα μου, τις κόρες μου, που κάθε μέρα με στηρίζουν και με βοηθάνε. Χωρίς την οικογένεια δεν είμαστε τίποτα.
Όλους τους συμπαίκτες που είχε μέχρι σήμερα και τους προπονητές. Γενικά είμαι ένας πολύ ευγνώμων άνθρωπος. Όταν μιλάω για ευγνωμοσύνη αναφέρομαι και σε αυτούς που μου προσέφεραν ένα πιάτο φαγητό όταν δεν είχα να φάω. Όταν ήμουν παιδί, με καλούσαν οι γονείς των φίλων μου στα σπίτια για να μου δώσουν να φάω και είμαι πραγματικά ευγνώμων, αυτοί με μεγαλώσανε. Ήμουν μόνος μου εντελώς μαζί με την αδελφή μου».