Η Πέμη Ζούνη, νέα ηθοποιός στη σειρά «Γη της Ελιάς», αποκάλυψε σε συνέντευξή της ότι για τον ρόλο της Αλεξάνδρας, μιας γυναίκας που κακοποιείται, αναγκάστηκε να απευθυνθεί σε ψυχίατρο προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα τις ψυχολογικές πτυχές του χαρακτήρα της.
Σημείωσε τη σημασία της έρευνας και της συνεργασίας με έμπειρους επαγγελματίες, όπως ο Αντρέας Γεωργίου και η Βάνα Δημητρίου, ενώ τόνισε ότι οι ρόλοι απαιτούν και ψυχολογική ανάλυση για να αποδοθούν σωστά.
Διαβάστε παρακάτω
H Πέμη Ζούνη είναι ένα από τα νέα πρόσωπα που βλέπουμε στην επιτυχημένη σειρά του Mega, «Η Γη της Ελιάς».
Με αφορμή τον ρόλο της στη σειρά η ηθοποιός βρέθηκε τη Δευτέρα 16 Ιουνίου καλεσμένη στο Buongiorno και μέσα σε όλα, μίλησε για τη συνεργασία της με τον Αντρέα Γεωργίου, αποκαλύπτοντας πως για τις ανάγκες του ρόλου της στη σειρά απευθύνθηκε σε ψυχίατρο.
«Με τον Αντρέα Γεωργίου είχαμε ξανασυνεργαστεί πριν πέντε χρόνια. Μέτρησε η προηγούμενη συνεργασία μας…Ήταν ωραία η πρόταση γι’ αυτό δέχτηκα. Τον ρόλο σχεδόν δεν τον ήξερα. Όταν μιλάς με τη Βάνα Δημητρίου έχει αυτό το ωραίο ότι σε πείθει, γιατί έχει φοβερές ιδέες, χωρίς να σου δώσει το σενάριο σχεδόν. Είχα 1-2 κείμενα μόνο, αλλά επειδή είχα συνεργαστεί πιο παλιά μαζί τους. ήμουν ασφαλής» ανέφερε αρχικά η Πέμη Ζούνη.
Στη συνέχεια, η ηθοποιός αποκάλυψε: «Θα υποδυθώ την Αλεξάνδρα, μια γυναίκα δυναμική εξωτερικά, στις σχέσεις, στη δουλειά της, με δυο παιδιά, που όμως κακοποιείται. Και αυτό το σύνδρομο, του πώς ένας κατά τα άλλα δυναμικός άνθρωπος υπομένει την κακοποίηση χωρίς να αντιδρά, το έψαξα και το ψάχνω. Είναι ωραία μελέτη. Για έναν τέτοιο ρόλο, απευθύνεσαι και ρωτάς ψυχίατρο. Το έχω ξανακάνει. Αν χρειαστεί κάνω έρευνα. Αν είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω καλά, θα ρωτήσω, και με βοηθάει αυτό.
Εντάξει, στους ρόλους μας πρέπει να είμαστε και λίγο ψυχολόγοι λίγο. Υπάρχουν διάφορα σύνδρομα και πολλοί λόγοι που κάποιος μπορεί να υπομένει την κακοποίηση. Μπορεί από μικρός να σου έχει δημιουργηθεί από το οικογενειακό περιβάλλον – είναι ένας από τους λόγους – η σχέση αποδοχής-τιμωρίας. Αυτό είναι ένα σύνδρομο πολύ συχνό, ότι για να με αποδεχτεί κάποιος πρέπει να είμαι καλός, και για να είμαι καλός πρέπει να με τιμωρήσει».