Η Κλέλια Ανδριολάτου, εν όψει της παράστασής της στην Επίδαυρο και του ταξιδιού της στις Κάννες για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, μοιράστηκε τις σκέψεις της σε συνέντευξή της στο περιοδικό Glow.
Αναφέρθηκε στην εμπειρία της από τη σειρά “Maestro“, εκφράζοντας την αίσθηση της σύνδεσης με τους ανθρώπους που την πλησιάζουν, καθώς και την πίστη της στον εαυτό της και στην αυθεντικότητα της δουλειάς της.
Η ηθοποιός τόνισε τη σημασία των ονείρων και των ταξιδιών για την προσωπική της ανάπτυξη, περιγράφοντας στιγμές από τις περιηγήσεις της σε χώρες όπως η Βενετία και το Χονγκ Κονγκ, που της προσέφεραν νέες προοπτικές και εμπειρίες.
Διαβάστε παρακάτω
Η Κλέλια Ανδριολάτου έχει επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη, για να προετοιμαστεί για την επερχόμενη παράσταση της στην Επίδαυρο. Λίγο πριν ταξιδέψει στις Κάννες για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Glow και την Μαρία Αραμπατζίδου.
Όσον αφορά στο Maestro, η ηθοποιός εξομολογήθηκε:
«Δεν μπορεί να το καταλάβει κανένας, πέρα από εμάς που το ζήσαμε. Έχουμε μια ανάμνηση από το Maestro πολύ χαρισματική για τη μνήμη μας, που ξεφεύγει από τα όρια της δουλειάς. Οι στιγμές περνούσαν πολύ ευτυχισμένα στους Παξούς. Μεταξύ μας ήμασταν σαν μια γροθιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια, είναι κάτι πολύ μεγάλο για την ψυχή μου. Και τώρα, πέρα από το προσωπικό βίωμα, αυτό το έργο έχει χτίσει μια γέφυρα με τον κόσμο. Με πλησιάζουν άνθρωποι στον δρόμο και μου μιλούν σαν να με γνωρίζουν. Κι εγώ νιώθω αμέσως ότι τους ξέρω ‒ έστω λίγο. Κάπως έτσι, μια από τις βαθύτερες μου επιθυμίες, η οποία είναι να μπορούσα τους γνώριζα όλους, εκπληρώνεται με έναν παράδοξο τρόπο».
«Πιστεύω πιο πολύ από όλους σε μένα. Γιατί ξέρω ότι μέσα από αυτό που έχω επιλέξει να κάνω είμαι πραγματικά η Κλέλια. Και μάλιστα, πιστεύω πιο πολύ στον εαυτό μου όταν κάνω αυτήν τη δουλειά. Δεν μπορώ να κρίνω αν είμαι καλή. Λέω ό,τι πιστεύω, ότι αυτό που παρουσιάζω είναι γνήσιο, αυθεντικό, ειλικρινές, με αγάπη, με προσφορά. Δίνω όλο μου το “είναι”».
Όσο για το μέλλον, δε ζητάει πολλά. Ένα μόνο: «Να έχω πάντα λόγους να ονειρεύομαι. Να βρίσκω λόγους που θα μου δίνουν κίνητρο να προχωράω».
«Μόλις έφτασα στην Βενετία, δεν πίστευα ότι αυτό το μέρος υπάρχει στα αλήθεια. Ένιωσα ότι κάποιος με πέταξε σε ένα μυθιστόρημα. Τόσο λογοτεχνικός τόπος. Αισθανόμουν ότι δε ζω στο 2025. Δεν ήξερα καν αν τα ρούχα που φοράω ταιριάζουν στο μεγαλείο της. Δε λέω ότι είναι ο προορισμός που θα πήγαινα συνέχεια, αλλά ένιωσα ότι είδα κάτι τελείως διαφορετικό. Όσο ταξιδεύεις αισθάνεσαι… Σαν να ανοίγεις ως άνθρωπος. Γνωρίζεις κουλτούρες και αντιλαμβάνεσαι πώς είναι οι άλλοι άνθρωποι, πώς συμπεριφέρονται, πώς γελάνε, πώς μιλάνε, πώς τρώνε, πώς ντύνονται, πώς αγκαλιάζονται.
Παρατηρείς τους πολιτισμούς ‒ κάτι που είναι και μέρος της δουλειάς μου. Και μετά μεγαλώνεις. Ανοίγει η ψυχή σου. Όταν είχα πάει μόνη μου σαν παιδάκι πριν από δέκα χρόνια για τρεις εβδομάδες στο Χονγκ Κονγκ για μια δουλειά, μου φαινόταν τόσο διαφορετική η εικόνα του από αυτά που ξέρω, που δεν μπορούσα να συλλάβω ότι σαν μέρος ανήκει στη Γη. Στην Ισπανία, σ’ ένα roadtrip με φίλους, φτάσαμε μπροστά σ’ ένα ακρωτήρι που αγνάντευε το άπειρο. Έβρεχε, η θάλασσα ήταν απέραντη. Υπήρχε μόνο ένας παππούς ο οποίος έπαιζε ένα μουσικό άγνωστο όργανο, με τη μουσική να ακούγεται μέσα στα δάση. Είπα μέσα μου: “Αν όλα πάνε στραβά, ξέρω ότι υπάρχει αυτό το ακρωτήρι και εδώ όλα σταματάνε”. Κάθε μέρος σού δίνει κι ένα “κλειδί” που σου ανοίγει τελείως διαφορετικές πόρτες στην ψυχή σου» εξομολογείται η Κλέλια Ανδριολάτου στο Glow Magazine.