Στη συνέντευξή του στην εφημερίδα On Time, ο ηθοποιός Γιώργος Ηλιόπουλος αποκαλύπτει τις συγκλονιστικές εμπειρίες που βίωσε με τον πατέρα του, ο οποίος έπασχε από Αλτσχάιμερ.
Περιγράφει πώς η ασθένεια άλλαξε τη ζωή τους και την ψυχολογική του κατάσταση, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την ιδέα ότι η κληρονομικότητα μπορεί να επηρεάσει τη δική του ζωή.
Αυτή η τραυματική εμπειρία ήταν ο λόγος που αποφάσισε να μην αποκτήσει παιδιά, φοβούμενος την πιθανότητα να μεταφέρει την ασθένεια.
Διαβάστε παρακάτω
Μια αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε ο Γιώργος Ηλιόπουλος στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.
Ο γνωστός ηθοποιός, μεταξύ άλλων, μίλησε για το Αλτσχάιμερ και τον τρόπο με τον οποίο το αντιμετώπισε πλάι στον αγαπημένο του πατέρα μέχρι που έφυγε από τη ζωή.
«Ο πατέρας μου «έφυγε» από Αλτσχάιμερ. Εγώ είχα γράψει το έργο «Μαύρο κουτί» πριν εμφανιστεί η αρρώστια. Εμείς ήμασταν μια λαϊκή οικογένεια, τότε το Αλτσχάιμερ δεν ήταν τόσο γνωστή αρρώστια όπως σήμερα, δεν ξέραμε και ο πατέρας μου νόσησε από αυτό στα 58 του χρόνια και πέθανε στα 65 του. Εμείς νομίζαμε ότι, επειδή είχε βγει στη σύνταξη, παραξένεψε. Που να πάει το μυαλό μας ότι ήταν Αλτσχάιμερ;», είπε αρχικά ο Γιώργος Ηλιόπουλος.
«Στο έργο ο πατέρας λέει στον γιο: “Είσαι πολύ καλός άνθρωπος εσύ”. Αυτή τη φράση μού την έλεγε και εμένα ο πατέρας μου όταν έπαθε Αλτσχάιμερ, αλλά το είχα ξεχάσει. Το “Μαύρο κουτί” το έγραψα το 2005 – 2006, ο πατέρας μου νόσησε το 2007 – 2008 και «έφυγε» το 2009. Στην πρώτη ανάγνωση του έργου στις πρόβες με τον Καζάκο, με το που είπε τη φράση, θυμήθηκα ότι το έλεγε ο πατέρας μου και το όνειρο μου έγινε εφιάλτης. Μου μπήκε στο μυαλό ότι εγώ το προκάλεσα αυτό γιατί το έγραψα. Είναι αυτά τα περίεργα παιχνίδια που σου παίζει το μυαλό».
Πώς είναι να ζεις τόσα χρόνια με έναν άνθρωπο ο οποίος πάσχει από Αλτσχάιμερ;
Δεν ήταν τόσο γρήγορο, τα τελευταία χρόνια η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη, έγινε ακραία η περίπτωση του, ήθελε ειδική θεραπεία σε δομή, δεν αναγνώριζε κανέναν μας, δεν ήταν ο πατέρας μου, ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Τότε κατάλαβα ότι είμαστε η συνείδηση μας. Το πρόσωπο μας είναι η ψυχή μας.
Αυτός ο καθρεφτισμός υπάρχει στη συνείδηση μας. Όταν φύγει η συνείδηση, το πρόσωπο γίνεται κενό. Έβλεπα έναν άνθρωπο που δεν τον ήξερα. Όπως κι αυτός δεν με ήξερε. Ήταν μια τραγική εμπειρία και είναι ο λόγος που δεν ήθελα να κάνω παιδιά. Έπαθα μεγάλο σοκ. Φοβήθηκα ότι μπορεί να είναι κληρονομικό.