Η Ελένη Πετρουλάκη, με αφορμή την τηλεοπτική της επιστροφή μετά από 28 χρόνια, μοιράζεται τις σκέψεις της για τον ηλικιακό ρατσισμό που έχει βιώσει, καθώς και τις προκλήσεις της μητρότητας. Στην εκπομπή EQ, αναφέρεται στη σημασία του έρωτα στη ζωή της, όχι μόνο ως ρομαντική σχέση, αλλά και ως αγάπη για την οικογένεια και τη δουλειά της. Επιπλέον, εκφράζει τις ανησυχίες της για τις κόρες της και την επίδραση που έχει η απόσταση στη σχέση τους.
Με αφορμή την τηλεοπτική της επιστροφή μετά από 28 χρόνια, η Ελένη Πετρουλάκη βρέθηκε το βράδυ της Δευτέρας 3 Φεβρουαρίου καλεσμένη στην εκπομπή EQ.
Η Ελένη Πετρουλάκη μίλησε στην Έλενα Παπαβασιλείου για τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τις αδικίες που έχει βιώσει, τις κόρες της και τα άγχη που έχει ως μαμά, καθώς και για τον ρόλο που έχει ο έρωτας στη ζωή της.
«Ο έρωτας δίνει ζωή. Ο έρωτας όμως δεν είναι η γυναίκα προς τον άντρα ή το ζευγάρι. Εγώ ερωτεύομαι τα πάντα, τη δουλειά μου, ένα νέο πρότζεκτ, μια καινούργια φίλη, ένα ταξίδι, ένα ωραίο μέρος. Όλα είναι έρωτας. Είμαι ερωτευμένη με τη ζωή. Όταν κάποιος με πληγώσει συγχωρώ και φεύγω, αδιαφορώ. Ξεχνάω πολύ εύκολα, και δε δίνω σημασία.
Θεωρώ ότι όλοι κρίνονται από πάνω. Όλοι θα κριθούμε… Θα θαυμάσω μια ωραία γυναίκα, δεν είμαι κομπλεξική. θα θαυμάσω ένα ωραίο σπίτι, τη πνευματικότητα κάποιου. Είμαι φίλη των γυναικών, μου αρέσει να τις φτιάχνω… Οι φίλες μου εννοείται ότι μου μιλάνε για τα προσωπικά τους, για μένα η φιλία είναι ιερή…» είπε η Ελένη Πετρουλάκη.
«Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι τα παιδιά δεν είναι κτήματά μας, πρέπει να τα βοηθήσουμε να ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Το ότι καταπίεσα τα δικά μου συναισθήματα για μενα είναι μια νίκη. Δε σκέφτηκα τον εαυτό μου, τα άγχη, τις φοβίες για ένα παιδί που φεύγει, πόσω μάλλον να πάει σε μια άλλη ήπειρο. Σκέφτηκα πόσο καλό είναι γι’ αυτή.
Σιγά σιγά μαλακώνει αυτό το συναίσθημα και συνηθίζεται. Συνηθίζεται η απόσταση, το άγχος που με καταβάλλει για το τι κάνει. Είχα μια εφαρμογή στο κινητό και τη διέγραψα για να μη βλέπω ανά πάσα ώρα και στιγμή που είναι, γιατί γίνεται εμμονή…Στη δική μου περίπτωση ο μπαμπάς μου δεν ήθελε να φύγω από την Κρήτη, η μαμά μου ήταν αυτή που με υποστήριζε σε αυτό» είπε σε άλλο σημείο η Ελένη Πετρουλάκη για το πως ένιωσε όταν η μεγάλη της κόρη έφυγε στην Αμερική για σπουδές.
Για τις αλλαγές στη ζωή της και τον τρόπο που τις διαχειρίζεται ανέφερε, «Την εμμυνόπαυση την είδα σαν μια φυσιολογική διαδικασία. Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Δε σκέφτηκα ποτέ να πάρω ορμόνες για να παρατείνω τον κύκλο μου… Γίνεσαι υπερευαίσθητη, αποκτάς φοβίες. Τα πρηξίματα, τα φουσκώματα, δεν τα αναφέρω γιατί τα αντιμετωπίζουμε…Ό,τι έχω κάνει, ό,τι πρόγραμμα έχω βγάλει και έχω δώσει στον κόσμο είναι βιωματικό.
Πέρασα μια περίοδο στη ζωή μου που ήθελα πολύ να αποκτήσω παιδιά, έτσι ξεκίνησα τη γιόγκα και την εξέλιξα μετά, την ξεκίνησα για να έχω ψυχική ηρεμία…Κάποια περίοδο της ζωής μου πέρασα ένα τύπου αυτοάνοσο με μυικούς πόνους νευρολογικής φύσεως και έφτιαξα το πρόγραμμα της θεραπευτικής άσκησης…
Δε μου λέω ακόμα μπράβο. Θα μου πω μπράβο όταν οι κόρες μου φτάσουν σε ένα σημείο που θα είμαι περήφανη γι’ αυτές και θα τις δω να διαπρέπουν εκεί που θέλει η καθεμία, που θα βρουν κάποιον να είναι ευτυχισμένες…»
«Η Κρήτη δεν είναι μόνο η πατρίδα και η καταγωγή μου, είναι ο παράδεισός μου. Κάθε φορά που πάω, δε θέλω να γυρίσω πίσω και κάποια στιγμή το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να γυρίσω εκεί. Σαν ιδιοσυγκρασία δεν αντέχω την Αθήνα, δεν αντέχω το ψεύτικο…Πλήρωσα ακριβά την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό μου… Γι’ αυτό και δεν άντεξα στον χώρο που λέγεται τηλεόραση. Θέλει γερό στομάχι, δεν είναι εύκολος ο ανταγωνισμός» εξομολγήθηκε σε άλλο σημείο η Ελένη Πετρουλάκη και πρόσθεσε,
«Ξεκίνησα από 8 χρονών στον αθλητισμό… Δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου… Με τον σύζυγό μου αγαπάμε και οι δυο τον αθλητισμό γενικότερα. Είμαστε μια αθλητική οικογένεια αλλά όχι για το φαίνεσθαι, για μας είναι τρόπος ζωής…Οι κόρες μου, μού μιλάνε ανοιχτά, μου λένε τα μυστικά τους. Ο ρόλος της μάνας δεν είναι εύκολος… Την ψυχολογική πίεση που αισθάνομαι ως μαμά, την ευθύνη και τους φόβους που έχω, δε συγκρίνεται με τίποτα. Είναι ο πιο απαιτητικός και δύσκολος ρόλος, αλλά είναι και ωραίος, έχει τις χαρές, το γέμισμα της ψυχής… Λειτουργώ περισσότερο συναισθηματικά. Είναι η ζωή μου όλη η οικογένειά μου».
«Φυσικά και έχω αισθανθεί ηλικιακό ρατσισμό. Ειδικά από τα social media και το Tik Tok, τα σχόλια και τα μηνύματα δεν είναι πάντα καλοπροαίρετα… Κανείς δεν έχει φορέσει όμως τα παπούτσια μου για να ξέρει τη διαδρομή μου. Μόνο κρίνουμε. Δε ξέρουμε να βελτιωθούμε σαν άνθρωποι, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι…Πρέπει να είσαι αναίσθητος για να μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων…Προσωπικά στο επαγγελατικό κομμάτι έχω υποστεί αθέμιτο ανταγωνισμό, πολλές φορές. Γενικά αδιαφορώ και φεύγω, δεν τσακώνομαι ποτέ. Με πνίγει χρόνια το άδικο… Έχω πονέσει για να καταξιωθώ στη δουλειά μου» παραδέχτηκε.