Ο Νίκος Ζαφειράκης, παίκτης του Big Brother, μοιράστηκε την τραγική ιστορία της ζωής του κατά τη διάρκεια του live της Κυριακής. Μετά την απώλεια και των δύο γονιών του σε νεαρή ηλικία, περιέγραψε τις δύσκολες στιγμές που βίωσε, όπως τη διάγνωση καρκίνου του πατέρα του και τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του από έμφραγμα.
Παρά τις σφοδρές αυτές απώλειες, ο Νίκος τόνισε την αγάπη που έλαβε από την οικογένειά του, κυρίως από τη γιαγιά του, η οποία στάθηκε δίπλα του και τον στήριξε σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Αν και στερήθηκε πολλά πράγματα στη ζωή του, δήλωσε ότι η αγάπη τον βοήθησε να γίνει ο άνθρωπος που είναι σήμερα.
Διαβάστε παρακάτω
Την τραγική ιστορία της ζωής του αφηγήθηκε μέσα από τη «γραμμή ζωής» ο παίκτης του Big Brother, Νίκος Ζαφειράκης στο live της Κυριακής. Έχοντας χάσει και τη μητέρα και τον πατέρα του σε μικρή ηλικία τα όσα έχει ζήσει έφεραν δάκρυα στα μάτια όλων.
«Στις αρχές του 2009 ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Κάτι όμως το οποίο ήταν ιάσιμο και με θεραπείες το παλεύαμε.» ξεκινάει την αφήγησή του ο Νίκος.
«Στις 26 Ιουνίου του 2009 είμαστε στο εξοχικό και πηγαίναμε με τον μπαμπά μου στη Θεσσαλονίκη για να κάνει τις θεραπείες. Η μαμά μου είχε κατέβει με το τρένο στη Λάρισα για το μνημόσυνο του παππού μου. Όπως γυρνούσαμε από τη Θεσσαλονίκη η μαμά μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε ότι δεν αισθάνεται πάρα πολύ καλά και ότι έχει ένα πόνο στο στήθος και ότι έρχεται στο εξοχικό με το τρένο. Ο μπαμπάς την προειδοποίησε να μην έρθει, αλλά εκείνη μπήκε στο τρένο και ήρθε.
Όταν την παραλάβαμε από τον σταθμό του τρένου με τον μπαμπά μου ένιωθε μεγαλύτερη αδιαθεσία και πήγαμε στο κέντρο υγείας. Ήρθε να με παραλάβει ο θείος μου με το αμάξι, είχε παραλάβει ήδη την αδερφή μου και κατευθυνόμασταν προς τη Λάρισα…. Εγώ έτρεφα μία ελπίδα, μέχρι που φτάσαμε στη Λάρισα και μάθαμε το νέο ότι η μαμά μου είχε φύγει από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Από εκεί και πέρα η ζωή πήρε μία φοβερή κατηφόρα.» αναφέρει ο Νίκος για τον πρόωρο χαμό της μητέρας του.
Πώς βιώνει ένα παιδί 11 χρονών αυτή την απώλεια; Η περιγραφή του είναι μαχαίρι στην καρδιά.
«Τα πράγματα στο σπίτι ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Το σπίτι ήταν πάρα πολύ κρύο. Εγώ ήμουν ένα παιδί 11 ετών ακόμα εκείνη την εποχή, ήμουν αρκετά μικρός. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, όπου καλοκαίρι στη Λάρισα σημαίνει 40 βαθμοί Κελσίου και το σπίτι να είναι υπό του μηδενός. Ήταν πραγματικά κρύο το σπίτι, έμπαινες μέσα και δεν σε δεχότανε.»
Δεύτερο χτύπημα της μοίρας η απώλεια του πατέρα του μόλις 14 μήνες μετά.
«Το 2010, ακριβώς 14 μήνες μετά, στις 26 Αυγούστου του 2010 μας φεύγει και ο μπαμπάς, από τον όγκο που είχε στο λαιμό. Το θυμάμαι σαν τώρα που ήμουν στο σπίτι της γιαγιάς και μπήκε μέσα ο αδερφός μου και μου είπε το κακό νέο…. Είχε πολύ χιούμορ ο μπαμπάς μου, πάρα πολύ φιλότιμος, τον αγαπούσε όλη η γειτονιά. Το 2010 πιάσαμε πάτο. Η γιαγιά μου η Μαρία ήταν εκεί, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Τι άνθρωπος! Για αυτήν είμαι εδώ μέσα κατά κύριο λόγο, για να πω την ιστορία της.»
Στήριγμα στον Νίκο όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε η γιαγιά του η Μαρία, που ανέθρεψε τον ίδιο και τα αδέρφια του. Σε όλη αυτή τη δύσκολη διαδρομή ο ίδιος στέκεται στην αγάπη που έλαβε, γιατί αυτή τον έκανε τον άνθρωπο που είναι τώρα.
Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η απώλεια του μπαμπά στοίχισε πολλαπλά σε μένα. Ήμασταν αχώριστοι, πιο αχώριστοι δεν γινότανε. Του φώναζε η μαμά «ρε συ έχεις κι άλλα παιδιά» του έλεγε. Και τα αδέρφια μου κάνανε παράπονα φουλ. «Το παιδί σου ο Νίκος» του έλεγαν. Είχα πάρα πολύ αγάπη. Για να λέω την αλήθεια είχα άπειρη αγάπη, είμαι πάρα πολύ ευγνώμων. Στερήθηκα πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου αλλά σίγουρα όχι την αγάπη.»