Η Άριελ Κωνσταντινίδη, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα On Time, μοιράστηκε τις δυσκολίες της παιδικής της ηλικίας, ζώντας με μια μητέρα που αντιμετώπιζε σοβαρή ψυχική διαταραχή.
Η ηθοποιός περιέγραψε πώς η μητέρα της, που υπέφερε από το "σύνδρομο του νάρκισσου", υπήρξε καταπιεστική και ανταγωνιστική, δημιουργώντας ένα περιβάλλον συναισθηματικής ανασφάλειας.
Η Άριελ εξήγησε ότι το θέατρο αποτέλεσε τη διέξοδό της, προσφέροντάς της ένα αίσθημα του ανήκειν, ενώ η μητέρα της συχνά γινόταν τροχοπέδη στις θετικές εξελίξεις της ζωής της.
Διαβάστε παρακάτω
Η Άριελ Κωνσταντινίδη άνοιξε την καρδιά της σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.
Η αγαπημένη ηθοποιός μεταξύ άλλων, μίλησε για προσωπικές στιγμές, επιστρέφοντας με τις σκέψεις της στα παιδικά της χρόνια και στις δυσκολίες που βίωσε δίπλα στη μητέρα της.
Έχεις πει σε συνέντευξη σου κάτι πολύ ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα και πολύ οδυνηρό για ένα παιδί: “Από μικρή ένιωθα ότι δεν ανήκω σε κανέναν, ότι είμαι ορφανή”. Για ένα παιδί είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνει έτσι…
Όταν δεν έχεις συναισθηματική ασφάλεια από τη μαμά σου και όταν στο περιβάλλον σου υπάρχει χάος, αυτό νιώθεις.
Ο πατέρας σου έπασχε από μανιοκατάθλιψη και η μητέρα σου είχε το “σύνδρομο του νάρκισσου”;
Ναι. Η μητέρα μου είχε ψυχική διαταραχή και πολλά άλλα μαζί, αλλά δεν τα ξέρω γιατί δεν είχε γίνει επίσημη διάγνωση. Εκ των πραγμάτων και με συγκεκριμένες συμπεριφορές της αυτό συνέβαινε.
Θα ήταν πολύ δύσκολο να ζεις με μια μητέρα “νάρκισσο”. Ήταν πολύ καταπιεστική;
Πάρα πολύ καταπιεστική.
Ήθελε να κάνεις το δικό της; Να σε προβάλλει γιατί ήσουν στο θέατρο από μικρή; Τι ήθελε;
Να με προβάλλει όχι, καθόλου. Μπερδεύεται ο κόσμος και πιστεύει ότι εκείνη με πήγε στα καλλιτεχνικά. Καμία σχέση. Αυτό ήταν η διέξοδος μου, ήταν ο κόσμος που είχα δημιουργήσει για να έχω παρέα, για να ανήκω κάπου. Δεν ήταν κάτι που άρεσε στη μαμά μου. Της άρεσε όσο απέδιδα, αλλά δεν είχε ούτε την υπομονή ούτε τη θέληση, αν δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο.
Ήταν ανταγωνιστική;
Κατά κάποιο τρόπο ναι. Αλλά το έκανε ασυνείδητα. Απλώς ένιωθε ότι από τη μία με χάνει και ότι η ίδια δεν υπάρχει. Όταν αρρώσταινε, δημιουργούσε καταστάσεις τέτοιες ώστε να με κάνει να φεύγω, να παραιτούμαι.
Δηλαδή, ουσιαστικά, γινόταν τροχοπέδη σε καθετί καλό που ανέπτυσσες;
Ναι. Είτε περνούσα καλά, σε παρέες με φίλους, είτε με διασκέδαζε κάτι ή όταν ήθελα κάτι να κάνω, δεν μπορούσα, γιατί έπειτα από λίγο ήθελε να με αποσπάσει από εκεί. Ήθελε να υπάρχω, να αναπνέω μόνο για εκείνη, όσο εκείνη μου το επέτρεπε. Είναι πολύ δύσκολη ψυχική διαταραχή αυτή. Είναι τρομερό και δεν υπήρχε κανείς να της βάλει φρένο.
Συνοπτικά
- Η Άριελ Κωνσταντινίδη μοιράστηκε τις δυσκολίες της παιδικής της ηλικίας λόγω της ψυχικής διαταραχής της μητέρας της.
- Η μητέρα της υπέφερε από το "σύνδρομο του νάρκισσου", δημιουργώντας ένα καταπιεστικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον.
- Το θέατρο αποτέλεσε τη διέξοδο της Άριελ, προσφέροντάς της συναισθηματική ασφάλεια και αίσθηση του ανήκειν.
- Η μητέρα της συχνά εμπόδιζε τις θετικές εξελίξεις στη ζωή της, καθώς ήθελε να είναι το επίκεντρο της προσοχής.