Το άρθρο περιγράφει την ιστορία της πεντάχρονης Χιντ Ρατζάμπ από τη Γάζα, η οποία, παρά το νεαρό της ηλικίας της, κατάφερε να καλέσει βοήθεια ενώ βρισκόταν μόνη της σε ένα αυτοκίνητο γεμάτο νεκρούς συγγενείς. Η φωνή της καταγράφηκε και αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για την ταινία της Τυνήσιας σκηνοθέτριας Kaouther Ben Hania, που παρουσιάστηκε στη Μόστρα της Βενετίας.
Η ταινία «Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» αναδεικνύει την ευθύνη του σινεμά απέναντι στην πραγματικότητα, προσφέροντας μια απλή πράξη ακρόασης, χωρίς να ζητά οίκτο ή οργή. Η ιστορία της Χιντ συγκίνησε το κοινό, ενώ η ταινία δεν επιδιώκει να σκηνοθετήσει τον τρόμο, αλλά να μεταφέρει την πραγματική μαρτυρία.
Διαβάστε παρακάτω
Γενάρης 2024, Γάζα. Ένα κορίτσι κρύβεται κάτω από καθίσματα, τρυπημένα από σφαίρες. Το όνομά της είναι Χιντ Ρατζάμπ. Δεν είναι ακόμη έξι χρονών. Μόνη της, ανάμεσα σε νεκρούς συγγενείς, καταφέρνει να καλέσει βοήθεια και η φωνή της φτάνει στο τοπικό παράρτημα του Ερυθρού Σταυρού. Στην άλλη άκρη της γραμμής, εθελοντές πασχίζουν να καθησυχάσουν το παιδί.
Η συνομιλία καταγράφεται. Τα άρματα μάχης ακούγονται να περνούν ρυθμικά. Ύστερα, πυροβολισμοί. Ύστερα, σιωπή.
Μήνες αργότερα, η Τυνήσια σκηνοθέτις Kaouther Ben Hania, εν μέσω της διεθνούς περιοδείας της τελευταίας της ταινίας, διαβάζει για την υπόθεση. Όλα παγώνουν. Η ιστορία της Hind δεν της αφήνει περιθώρια για «μελλοντικά projects» ή χρονοδιαγράμματα άλλης παραγωγής. Η κάμερά της στρέφεται αλλού.
Έναν χρόνο μετά, στη Μόστρα της Βενετίας, η Ben Hania ανεβαίνει στη σκηνή. Δακρυσμένη. Δεν ευχαριστεί απλώς τους συνεργάτες της, ανάμεσά τους οι Brad Pitt, Joaquin Phoenix και Alfonso Cuaron, που στάθηκαν στο πλευρό της ως εκτελεστικοί παραγωγοί αλλά μιλά για κάτι άλλο: για την ευθύνη του σινεμά απέναντι στην πραγματικότητα.
«Δεν είχα σκοπό να κάνω αυτή την ταινία», λέει. «Απλώς, δεν μπορούσα να μην την κάνω».
Δεν υπάρχει ήχος πιο καθαρός από εκείνον της απόγνωσης
Ένα κορίτσι τηλεφωνεί. Δεν κλαίει, δεν φωνάζει. Μιλά. Σε ένα κέντρο πρώτων βοηθειών, η φωνή της καταγράφεται. Η φωνή αυτή ανήκει στη Hind Rajab. Είναι πέντε χρονών. Βρίσκεται μόνη της, μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο γεμάτο νεκρούς συγγενείς της, όλοι τους είναι άμαχοι. Η επικοινωνία διαρκεί εβδομήντα λεπτά. Μέσα σ’ αυτά τα λεπτά, δεν σώζεται κανείς. Ούτε το παιδί.
Η Kaouther Ben Hania ακούει αυτή τη φωνή. Δεν τη σκηνοθετεί. Δεν τη μεταγράφει. Τη μεταφέρει. Αυτό κάνει. Παύει να είναι δημιουργός και γίνεται αγωγός. Για να φτάσει αυτή η φωνή σε εμάς, χωρίς διαμεσολαβήσεις. Χωρίς «προβληματισμούς». Χωρίς φτιασίδια.
Η ταινία «Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» δεν ζητάει τίποτα από τον θεατή, δεν απαιτεί οίκτο, ούτε οργή. Του προσφέρει, με νηφαλιότητα σχεδόν ενοχλητική, μια απλή πράξη ακρόασης. Και με αυτήν, αναλαμβάνει το βάρος μιας απουσίας που δεν μπορεί να αποδοθεί σε αμέλεια ή τύχη. Το σινεμά, εδώ, δεν είναι μορφή τέχνης. Είναι πράξη ανάκτησης της μαρτυρίας.
Ανάμεσα στους τίτλους των εκτελεστικών παραγωγών το όνομα της Χιντ ξεχωρίζει. Όχι γιατί έγινε σύμβολο. Αλλά γιατί δεν πρόλαβε να γίνει τίποτα άλλο.
Μια γραμμή που δεν έπρεπε να σιγήσει
Όλα εκτυλίσσονται σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. Ο ήχος φτάνει από μια κατεστραμμένη συνοικία της Γάζας. Στην άλλη άκρη της γραμμής, η Hind Rajab. Είναι πέντε χρονών. Καλεί σε βοήθεια. Οι εθελοντές ακούνε. Προσπαθούν να συντονίσουν. Δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν πόρους, δεν έχουν τρόπο. Η φωνή της μικρής είναι σταθερή, κάποιες στιγμές σχεδόν ανέλπιστα ήρεμη. Περιγράφει το σχολείο της, θυμάται τους φίλους της και περιμένει.
Η Kaouther Ben Hania δε σκηνοθετεί τον τρόμο. Τον παρακολουθεί. Το βλέμμα της μένει πάνω στους ακροατές όχι στη Hind, που ποτέ δεν βλέπουμε, αλλά σε εκείνους που ήθελαν να τη σώσουν, αλλά δεν μπορούσαν. Το θρίλερ δεν είναι εξωτερικό. Είναι εσωτερικό και άκαμπτο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
<script async="" src="//www.instagram.com/embed.js”>
Αμέσως μετά την προβολή, η συγκίνηση απλώθηκε σε όλη την αίθουσα και ένα χειροκρότημα 23 λεπτών ήταν αφιερωμένο αποκλειστικά στην Hind Rajab. Η σημαία της Παλαιστίνης ανέμιζε, η Rooney Mara και ο Joaquin Phoenix δάκρυσαν για την Hind που με σταθερή φωνή που έσβησε αφήνοντας πολλά ερωτηματικά για αυτόν εδώ τον κόσμο που τελικά δεν θα αλλάξει ποτέ.
Photos: Reuters
Συνοπτικά
- Η πεντάχρονη Χιντ Ρατζάμπ από τη Γάζα συγκίνησε με τη σταθερή φωνή της καλώντας βοήθεια από ένα αυτοκίνητο γεμάτο νεκρούς συγγενείς.
- Η ιστορία της Χιντ αποτέλεσε έμπνευση για την ταινία της Τυνήσιας σκηνοθέτριας Kaouther Ben Hania, που παρουσιάστηκε στη Μόστρα της Βενετίας.
- Η ταινία προσφέρει μια απλή πράξη ακρόασης, χωρίς οίκτο ή οργή, αναδεικνύοντας την πραγματική μαρτυρία χωρίς σκηνοθετικό παρεμβατισμό.
- Η προβολή της ταινίας συγκίνησε το κοινό, με τη φωνή της Χιντ να παραμένει σύμβολο της αδυναμίας του κόσμου να αλλάξει.