Ο Γιώργος Δόνιος, μηχανικός και φωτογράφος, άλλαξε τη ζωή του το 2006 όταν αγόρασε ένα Mini Cooper του ‘76, το οποίο ονόμασε Bob. Μετά από σχεδόν 20 χρόνια περιπετειωδών ταξιδιών, αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο roadtrip 7.500 χιλιομέτρων από τη Θεσσαλονίκη στη Σαχάρα και πίσω, μέσα σε 50 ημέρες, με σκοπό να δοκιμάσει τις αντοχές του αυτοκινήτου του.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, εργάστηκε σε διάφορους τόπους για στέγη και φαγητό, γνωρίζοντας πολλούς ανθρώπους και απολαμβάνοντας τις ομορφιές της Τυνησίας και της Σαχάρας. Ο Γιώργος προγραμματίζει ήδη το επόμενο ταξίδι του, με στόχο να εξερευνήσει περισσότερους προορισμούς, ενώ παραμένει ενθουσιασμένος από τις προκλήσεις των ταξιδιών και την αναζήτηση νέων εμπειριών.
Διαβάστε παρακάτω
Το 2006, μία τυχαία στάση στα Γιάννενα άλλαξε τη ζωή του Γιώργου Δόνιου. Τότε εργαζόταν ως μηχανικός στην Εγνατία Οδό και σταμάτησε για φαγητό στην πόλη, λίγο πριν πάρει το δρόμο για τη γενέτειρά του Θεσσαλονίκη. Σε μία κεντρική πλατεία, είδε παρκαρισμένο ένα Mini Cooper του ‘76 με πωλητήριο πάνω. Αυτό ήταν. Έρωτα με την πρώτη ματιά χαρακτηρίζει το συμβάν. Κάλεσε κατευθείαν τον αριθμό που είδε στο πωλητήριο και το αγόρασε.
Στα σχεδόν 20 χρόνια που μεσολάβησαν, ο Γιώργος συνέχισε να εργάζεται ως μηχανικός και φωτογράφος, ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, έφτιαξε ένα σπίτι-χρονοκάψουλα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά έζησε πολλές στιγμές στο δρόμο παρέα με τον… Bob, το πιστό του Mini. Όμως, πριν μερικούς μήνες, το αμάξι τού χάρισε ένα roadtrip μεγαλύτερο και εντονότερο από ποτέ —τουλάχιστον μέχρι το επόμενο, που αναμένεται να έρθει σύντομα.
Θεσσαλονίκη-Σαχάρα και πίσω… σε 50 μέρες
Ήδη από το 2021, ο Γιώργος σχεδίαζε να κάνει ένα μεγάλο, πολύμηνο ταξίδι στην ήπειρο που αγαπά περισσότερο από όλες: την Ασία. Ο κορωνοϊός και οι εργασιακές υποχρεώσεις στέκονταν συνεχώς εμπόδιο, μέχρι που φέτος ήρθαν έτσι τα πράγματα, που κάπως οι προϋποθέσεις σε χρόνο και χρήμα καλύφθηκαν. Όμως, πριν το βασικό ταξίδι, έκρινε απαραίτητο να κάνει ένα έντονο, γεμάτο δοκιμασίες test drive, ώστε να βεβαιωθεί ότι το αμάξι μπορεί να ανταποκριθεί.
Κάπως έτσι, ξεκίνησε από Θεσσαλονίκη και μέσα σε 50 μέρες πήγε Ηγουμενίτσα, Μπρίντιζι, Σικελία και Τύνιδα, με τελικό προορισμό την έρημο Σαχάρα, και ξανά πίσω. 7.500 χιλιόμετρα με ένα παλιό Mini Cooper!
Συναντούμε το Γιώργο στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν την αναχώρησή του για το μεγάλο ταξίδι. «Γύρισα να κάνω μια ανασύνταξη, αφού έκανα αυτό το πρώτο ταξίδι που δοκίμασε τις αντοχές και τις δικές μου και του αυτοκινήτου», δηλώνει. «Στο επόμενο ταξίδι, θα κάνω το γύρο της Κασπίας Θάλασσας ακολουθώντας το Δρόμο του Μεταξιού. Δεν έχω συγκεκριμένο τελικό προορισμό. Μπορεί να καταλήξω Μογγολία, μπορεί να πάω στην Κίνα, στο Λάος. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πού θα με βγάλει ο δρόμος. Πάω λίγο χύμα, και αυτό είναι συνειδητή μου επιλογή».
«Μα γιατί Bob;», αναρωτιόμαστε και απαντά χαμογελώντας. «Αυτό το αμαξάκι είναι ο… μπόμπιράς μου. Αλλά τη βασική έμπνευση την πήρα από τον αριθμό πλαισίου του, που στο τέλος έχει ένα “B”. Αυτό είναι ένδειξη ότι το αυτοκίνητο συναρμολογήθηκε στο Βέλγιο». Μας ενημερώνει ότι μαζί με τον Bob πάει πακέτο και ο Louie, το χαριτωμένο 2CV που οδηγούσε ο λατρεμένος του αδερφός Βαγγέλης, που έφυγε από τη ζωή το 2023 (έχοντας στο μεταξύ χαρίσει και μερικά πολύ όμορφα κείμενα στην Parallaxi).
Πόσα πράγματα χωράνε σε ένα Mini Cooper;
«Ο συναισθηματισμός για το αυτοκίνητο είναι έκδηλος, όμως μάλλον δεν εξασφαλίζει από μόνος του την ασφάλεια σε ένα τέτοιο ταξίδι…», σκεφτόμαστε.
Ο Γιώργος διαλύει κάθε αμφιβολία μας. «Ο Bob αποδείχτηκε παλικάρι! Με μόλις 1.000 κυβικά κινητήρα και 49 χρόνια στην πλάτη του, έβγαλε πολύ άνετα το roadtrip, με ελάχιστες μικροβλάβες. Είναι ένα αμάξι που δεν έχει καθόλου παθητική ασφάλεια. Ούτε αερόσακους, ούτε ζώνες ελεγχόμενης παραμόρφωσης. Ακόμα και η ζώνη ασφαλείας είναι λίγο διακοσμητική. Όμως, έχει εξαιρετική ενεργητική ασφάλεια! Έχει αξεπέραστες αναρτήσεις, που αντέχουν ακόμα και στους χειρότερους τύπους εδάφους, και σχεδιασμό τέτοιο, που δεν μπορεί να ντελαπάρει ή να βγει εκτός δρόμου με καμία στραβοτιμονιά. Το λέω ειλικρινά. Με ένα άλλο αμάξι —ειδικά αν ήταν σύγχρονο— πολύ πιθανόν να μην έβγαινα ζωντανός από αυτό το ταξίδι».
Βέβαια, ως μηχανικός και λάτρης της αυτοκίνησης, βάλθηκε να φέρει τον Bob όσο περισσότερο γινόταν στα μέτρα τα δικά του και στα μέτρα ενός τέτοιου ταξιδιού.
«Σε ένα τέτοιο ταξίδι είναι σημαντικό να γνωρίζεις το αυτοκίνητό σου πιο καλά και από τις τσέπες σου, να είσαι σε θέση να φτιάξεις ό,τι χαλάσει, ακόμα και στη μέση του πουθενά. Έτσι, πέρασα πέντε μήνες που έκανα το αμάξι κολυμπηθρόξυλο! Ξεκίνησα από τον πίσω προφυλακτήρα και άρχισα να αφαιρώ ότι μπορούσε να αφαιρεθεί. Βγήκαν σασί, φρένα, αναρτήσεις, κινητήρας, όλα, και στο τέλος έμεινε μόνο ένα κουφάρι πάνω σε τάκους. Έψαχνα στο ίντερνετ, σε μάντρες, στα παλιατζίδικα, για να βρω αυτό που ήθελα κάθε φορά. Και αν δεν υπήρχε, το σχεδίαζα, το κατασκεύαζα, το τοποθετούσα στο αμάξι και το τέσταρα στο δρόμο».
Πέρα από το μηχανικό σκέλος, ο Γιώργος έφερε τα πάνω-κάτω και στους εσωτερικούς χώρους του Mini. Αξιοποίησε τα κοιλώματα στο καπό και το πορτ μπαγκάζ για να στοιβάξει εργαλεία και ανταλλακτικά, μετέτρεψε κάθε κρυφό χώρο σε αποθηκάκι και εγκατέστησε στο πάνω μέρος μία σχάρα με ρεζέρβες. Ακόμα και ο ουρανός του αυτοκινήτου αλλάχτηκε και μετατράπηκε σε αποθηκευτικό χώρο. Χαριτωμένη πινελιά: το παλιακό «μαμίσιο» ραδιόφωνο του Bob, που το προσάρμοσε ώστε να μπορεί να παίζει μουσική και από κινητό με Bluetooth!
«Ένιωθα σαν ηθοποιός το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν βγει στη σκηνή»
Μία μέρα πριν το ταξίδι, ο Γιώργος έκανε μία ανοιχτή γιορτή για το κατευόδιο στο γκαράζ του Bob. Οι καλεσμένοι, με έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο στο χέρι, ξεκίνησαν να γράφουν τις ευχές τους στο αμάξωμα.
«Όλες οι ευχές που γράφτηκαν ήταν ιδιαίτερες, γιατί ήταν και από πολύ ιδιαίτερους ανθρώπους», θυμάται με συγκίνηση ο Γιώργος. «Από όλες, πιο πολύ εντύπωση μού έκαναν δύο στην πόρτα του οδηγού: “Εφτά φορές θα πέσεις, να σηκώνεσαι οκτώ” και “Κανείς δεν γύρισε από το ταξίδι. Ο χρόνος σ’ αλλάζει κι ένας άλλος επιστρέφει αντί για σένα”».
Το ίδιο βράδυ, στριφογύριζε στο κρεβάτι προσπαθώντας να ηρεμήσει την αδημονία του: «Ένιωθα σαν ηθοποιός τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν ανοίξει η αυλαία. Είναι ακριβώς το ίδιο μούδιασμα. Το τρακ, η αγωνία, ο φόβος είναι το παρέακι σου τις πρώτες μέρες, γιατί συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος με το αμάξι σου κάπου στο άγνωστο. Αν σε καβαλήσουν αυτά τα συναισθήματα, πάει… Πρέπει να το διαχειριστείς όλο αυτό».
Λίγη δουλειά, με αντάλλαγμα στέγη και πολλές γνωριμίες ζωής
Τις στιγμές που δεν βρισκόταν πίσω από το τιμόνι του Bob, ο Γιώργος απορροφούσε εικόνες, ήχους και μυρωδιές από τα μέρη όπου πέρασε.
Από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές που ξεχωρίζει είναι η συνάντησή του με δύο ιδιοκτήτες συνεργείου στη Νότια Ιταλία. «Χρειαζόμουν έναν χώρο να παρκάρω το αμάξι για να του κάνω σέρβις. Συνάντησα αυτά τα δύο παιδιά και μόλις 10 λεπτά ήταν αρκετά όχι μόνο για να ανοίξουν κυριακάτικα την επιχείρηση για χάρη μου αλλά και για να γίνουμε πολύ καλοί φίλοι».
Τον ρωτάμε πού έμενε σε όλο το ταξίδι και απαντά ότι από τις 50 μέρες έμεινε σε καταλύματα μόνο 10. «Τις υπόλοιπες 40 τις πέρασα δουλεύοντας για διάφορους ανθρώπους, με αντάλλαγμα φαγητό και στέγη. Τους βρήκα μέσα από μία διαδικτυακή πλατφόρμα που υπάρχει για αυτόν το σκοπό. Πέρα από τη μεγάλη εξοικονόμηση χρημάτων, έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις πραγματικά έναν τόπο και τους ανθρώπους του. Στη Σικελία, φιλοξενήθηκα σε μία παλιά ιταλική βίλα επειδή βοήθησα τον ιδιοκτήτη της να κάνει ανακαίνιση. Στην Τυνησία, με δέχτηκε μία οικογένεια. Αυτοί έχουν μια παλιά σκούνα αραγμένη σε ένα καρνάγιο. Κάποτε την είχαν κάνει σπίτι τους και γύρναγαν με αυτήν όλο τον κόσμο. Δούλεψα, λοιπόν, στο καρνάγιο και τους βοήθησα να ξαναδώσουμε στη σκούνα την παλιά της αίγλη».
«Όταν βγήκα από τη Σαχάρα, έκατσα για έναν καφέ και προσπάθησα να αναλογιστώ τι είχα ζήσει μόλις»
Αν υπάρχει κάτι που αγαπά ο Γιώργος πολύ στα ταξίδια, αυτό είναι να καταφτάνει σε μία χώρα ξέροντας πολύ λίγα πράγματα για αυτήν και απλώς να αφήνει την ίδια να τον κερδίσει. Η Τυνησία το πέτυχε απόλυτα.
«Η χώρα με εξέπληξε με τα υπέροχα τοπία της και οι άνθρωποί της με τη διάχυτη αίσθηση φιλοξενίας. Δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για αυτήν όταν έφτασα, όμως τρεις εβδομάδες ήταν αρκετές για να σχηματίσω την καλύτερη άποψη», λέει.
Αποκορύφωμα του ταξιδιού ήταν, φυσικά, η πορεία μέσα στην έρημο Σαχάρα. Μία αμμοθύελλα που έσκασε από το πουθενά τον άγχωσε αλλά και τον εντυπωσίασε ως φαινόμενο: «Είναι τελείως άλλο πράγμα να βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ για την έρημο Σαχάρα και τελείως άλλο να τη νιώθεις την έρημο με όλες σου τις αισθήσεις, να νιώθεις τη ζέστη της πάνω σε όλο το κορμί σου, όταν οδηγάς στη μέση του πουθενά. Με την αμμοθύελλα ήμουν πολύ τυχερός γιατί τη διέσχισα λίγο ξώφαλτσα. Όμως, και πάλι ήταν μεγάλο το αίσθημα της ηθικής ικανοποίησης όταν βγήκα από αυτήν. Θυμάμαι, έφτασα στον προορισμό μου, έκανα έναν καφέ και μετά κάθισα να αναλογιστώ τι είχα ζήσει μόλις…».
Εξωτικοί προορισμοί: Δείτε τους πριν τους… ισοπεδώσουν ή τους τουριστικοποιήσουν
Ακόμα και τώρα στη Θεσσαλονίκη, όπου συζητάμε, προσπαθεί να αναλογιστεί τι έζησε αυτές τις 50 μέρες. «Ήταν τόσο πολλά αυτά που είδα και έμαθα, που μου πήρε μήνες να τα βάλω σε μία σειρά. Όσο ήμουν στο ταξίδι, απλώς μάζευα πληροφορία και συναισθήματα σαν το σφουγγάρι», περιγράφει.
Όμως, ο χρόνος τρέχει. Σε έναν μήνα το πολύ θα αναχωρήσει για το επόμενο ταξίδι και αδημονεί: «Είναι τόσα πολλά τα μέρη που θέλω να πάω! Είμαι τώρα σε μία περίοδο που έχω σταματήσει τη δουλειά και έχω την τεράστια πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, μια πολυτέλεια που δεν ξέρω πότε θα ξαναέχω. Δεν θέλω να κάτσω απλά στα αυγά μου. Θέλω να δω πράγματα».
Μία χώρα από την οποία θα πρέπει υποχρεωτικά να περάσει είναι το Ιράν και αναρωτιόμαστε αν η πρόσφατη σύρραξη με το Ισραήλ θα επηρεάσει τα σχέδιά του. «Προφανώς θορυβήθηκα», απαντά. «Έτσι όπως είναι η πορεία του ταξιδιού μου, αναγκαστικά θα πρέπει κάποια στιγμή να διασχίσω και το Ιράν. Θέλω να ελπίζω ότι για τους επόμενους μήνες η κατάσταση θα είναι κάπως ήρεμη και θα είμαι ασφαλής. Δεν μπορώ, όμως, να μην πω ότι με λυπεί που μία-μία αυτές οι πανέμορφες χώρες, για τις οποίες διάβαζα σαν παιδί και ονειρευόμουν να επισκεφτώ καταρρέουν, είτε από τον υπερτουρισμό, είτε από τον πόλεμο. Για αυτό βιάζομαι. Θέλω να προλάβω να δω αυτές τις χώρες όσο παραμένουν αμόλυντες τουριστικά και… όρθιες. Ο κόσμος μας αλλάζει ραγδαία και δεν ξέρω πόσος χρόνος απομένει για να το κάνω αυτό. Η κατάλληλη ώρα είναι τώρα».
Όσο μεγάλη κι αν είναι η θέλησή του, ξέρει ότι ο φόβος θα του κρατά παρέα και αυτήν τη φορά: «Στο δοκιμαστικό ταξίδι πέρασα από μέρη που είναι σχετικά κοντά στην Ελλάδα. Ακόμα και κάποια στραβή να γινόταν, θα μπορούσα να μπω σε ένα αεροπλάνο και σε δυόμιση ώρες να ‘μαι πίσω. Τώρα θα είναι αλλιώς. Το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν, το Αζερμπαϊτζάν, το Κιργιστάν είναι χώρες που δεν ακούγονται απλώς μακρινές. Είναι μακρινές. Οπότε, τώρα κάνω κάποιες βελτιώσεις στο αυτοκίνητο για να το κάνω ακόμα πιο αξιόπιστο, ακόμα πιο πρακτικό, ακόμα πιο βολικό, με σκοπό να κατευνάσω λίγο και τις ανησυχίες μου».
Του ευχόμαστε καλή τύχη και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για οχτώ μήνες μετά. Αναρωτιόμαστε πώς θα είναι ο «νέος» Γιώργος που θα γυρίσει από αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια. Γιατί είπαμε: «Κανείς δεν γύρισε ποτέ από το ταξίδι»…
Ο Γιώργος καταγράφει σε μορφή vlog όλες τις μηχανικές μετατροπές που κάνει στον Bob αλλά και τα ταξίδια που πραγματοποιεί μαζί του. Τα επεισόδια είναι διαθέσιμα στο κανάλι The Mini Diaries στο Youtube.
Συνοπτικά
- Ο Γιώργος Δόνιος, μηχανικός και φωτογράφος, πραγματοποίησε ένα roadtrip 7.500 χιλιομέτρων από τη Θεσσαλονίκη στη Σαχάρα με το Mini Cooper του, Bob, σε 50 ημέρες.
- Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, εργάστηκε σε διάφορους τόπους για στέγη και φαγητό, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους και απολαμβάνοντας τις ομορφιές της Τυνησίας.
- Ο Γιώργος προγραμματίζει ήδη το επόμενο ταξίδι του, με στόχο να εξερευνήσει την Ασία και άλλους προορισμούς.
- Η εμπειρία του στη Σαχάρα τον εντυπωσίασε, ενώ αναγνωρίζει τη σημασία της προετοιμασίας και της γνώσης του αυτοκινήτου του για την επιτυχία του ταξιδιού.