Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, σε μια ειλικρινή συζήτηση στην εκπομπή «Δεν παίζει άγχος», αναφέρεται στην εμπειρία του με την επιτυχία από νεαρή ηλικία και τις προκλήσεις που αυτή συνεπάγεται. Περιγράφει πώς η καριέρα του επηρέασε τις προσωπικές του σχέσεις, παραδέχοντας ότι έχασε φιλίες, αλλά δεν μετανιώνει για τις επιλογές του.
Αναγνωρίζει την πίεση που ασκούν οι δισκογραφικές εταιρείες στους καλλιτέχνες και μοιράζεται τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, φτάνοντας κοντά στο burnout. Τονίζει τη σημασία της μουσικής ως πηγή παρηγοριάς και δύναμης στη ζωή του, ενώ υπογραμμίζει ότι, παρά τις αντιξοότητες, η ικανότητα να ανακάμπτει είναι καθοριστική.
Διαβάστε παρακάτω
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μιλώντας στη διαδικτυακή εκπομπή του Σπήλιου Φλώρου, «Δεν παίζει άγχος».
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μίλησε για το πως βίωνε ο ίδιος στα 19 του την τεράστια επιτυχία αλλά και το αν ένιωθε «superstar». Ακόμα, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης εξομολογήθηκε ότι για χάρη της καριέρας του έχασε φιλίες και κομμάτια από την προσωπική του ζωή, χωρίς ωστόσο να μετανιώνει γι’ αυτό. Επιπλέον ο αγαπημένος καλλιτέχνης αναφέρθηκε στο πώς διαχειρίζεται τις δυσκολίες που έρχονται στη ζωή του, και παραδέχτηκε ότι για τις δισκογραφικές οι καλλιτέχνες είναι «προϊόντα».
«Η μεγάλη επιτυχία είναι ευλογία, αλλά είναι και δοκιμασία. Είναι ένας προβολέας με πολύ δυνατό φως, ο οποίος πέφτει πάνω σου, σε τυφλώνει και πολλές φορές δε βλέπεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Αυτό είναι ένα τίμημα γιατί, μέσα σε αυτή την ασάφεια, μέσα σε αυτό τον φρενήρη θυμό, χάνεις φίλους, οι σχέσεις παραπέουν, χάνεις κομμάτια από την προσωπική σου ζωή γιατί εσένα το όνειρο και ο στόχος, είναι όλο και πιο πάνω.
Δεν το λέω ως το ιδανικό αυτό, απλά όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι έγινε. Πόσω μάλλον όταν είσαι ένα παιδί, όπως εγώ, που ξεκίνησα πολύ νωρίς, στα 19 μου. Αν βάλω και τη μουσική μου δραστηριότητα στην Κύπρο που ήταν έντονη και δισκογραφικά – αυτή αποτέλεσε και εφαλτήριο για να έρθω στην Ελλάδα – ε, ένα παιδί στα 19-20 το να ζει αυτό το τρελό πανηγύρι, δε νομίζω ότι μπορεί εύκολα να το τιθασεύσει.
Υπήρχαν στιγμές νηφαλιότητας – ευτυχώς – που νομίζω ότι ήταν θέμα πολύ εσωτερικό που ανάγεται στην πρότερη ηλικία, και με βοηθούσε να το φρενάρω. Ήταν ένα αιφνιδιαστικά εκτοξευτικό πράγμα αυτό που συνέβη. Κι αν με ρωτούσες εκείνη τη στιγμή δε θα μπορούσα να σου απαντήσω τι γίνεται. Όλοι οι υπόλοιπο γύρω μου το ζούσαν με τρέλα, αλλά εγώ το διασκέδαζα γιατί έκανα αυτό που αγαπώ. Οπότε αυτά τα “celebrity” και “superstar”, εντάξει. Ωραίες είναι οι λέξεις αλλά θα ήταν πιο ωραίο να τις λέμε για τους παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες.
Να δεχτώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει και αυτή η κοινότητα, σε πολύ μικρότερο βαθμό, αλλά για μένα σημασία είχε μόνο να βγω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Ποιο παιδί έχει την ευκαιρία να κάνει αυτό που αγαπά, να βιοπορίζεται από αυτό, να είναί τόσο ανεξάρτητο; Ήταν ένα δώρο Θεού όλο αυτό» είπε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Οι φιλίες που έχασε για χάρη της καριέρας του
«Όσο όμορφα, δημιουργικά και πετυχημένα ήταν αυτά τα χρόνια, άλλα τόσο δύσκολο ήταν να κρατήσω κοντά μου ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν με αγαπούσαν και τους αγαπούσα αλλά, μέσα σε αυτή τη δύνη δεν είχα απόλυτα καθαρό κεφάλι. Ιδανικά θα ήθελα να είχα καλούς φίλους, ανθρώπους που μιλούν ειλικρινά με την καρδιά τους, αλλά η πορεία ήταν τέτοια που αυτά τα πράγματα έμειναν πίσω.
Δε μπορείς όμως να τα έχεις όλα. Και τι θα μπορούσα να κάνω; Δεν είναι όλα στο χέρι σου…Ήταν ένα μοιραίο, προεξοφλημένο και καρμικό πράγμα…Ευτυχώς ή δυστυχώς οι άνθρωποι που έχουν ένα ταλέντο και τους δίνεται ο χώρος να αναπτυχθούν, διανύουν αυτό το μονοπάτι με υψηλές ταχύτητες, δε μπορούν να μείνουν αλλού. Είναι ευχή και κατάρα…
Έρχεται όμως και μια στιγμή, που θα έχεις ηρεμήσει, θα έχεις χορτάσει από την επιτυχία, που μπορείς να δεις τα πράγματα και διαφορετικά, ανθρώπινα…» εξομολογήθηκε σε άλλο σημείο ο καλλιτέχνης.
Η αντιμετώπιση των καλλιτεχνών ως «προϊόντα» από τις εταιρείες
«Ας το παραδεχτούμε, για τα στελέχη των δισκογραφικών – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι – οι καλλιτέχνες είμαστε “προϊόντα”…Το βλέπω λογικό αυτό. Ναι, ένα προϊόν είσαι…Ωστόσο, δεν είχα ποτέ πίεση από τις εταιρείες για να βγάλω καινούργιο τραγούδι. Τα είχα ήδη έτοιμα. Εγώ έγραφα πάρα πολύ έτσι κι αλλιώς. Έγραφα πολύ στις μεγάλες συναυλίες του καλοκαιριού, στις μεγάλες διαδρομές. Στα τουρ έγραψα τους περισσότερους δίσκους». παραδέχτηκε,
Οι δυσκολίες και η στιγμή που έφτασε ένα βήμα πριν το burn out
Αναφορικά με το πώς διαχειρίζεται τις δυσκολίες που προκύπτουν στη ζωή του, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είπε, «Όπως ήρθαν τα καλά, κάποια στιγμή ξεκίνησαν να έρχονται και τα κακά. Δε τα προκάλεσα εγώ… Νομίζω ότι από τη φύση μου έχω έναν μηχανισμό που δε με αφήνει να πέσω… Το θέμα δεν είναι να μην πέσεις, αλλά να μπορέσεις να ξανασηκωθείς…Στη δική μου ζωή υπήρχε πάντα ένα φως, η μουσική, που στη ζωή με έβαζε σε ένα όμορφο συννεφάκι και με ξεκούραζε για λίγο στα δύσκολα. Όταν πέφτω όμως, ξανασηκώνομαι και γίνομαι δυο φορές πιο διεκδικητικός».
«Το 2011-12 έφτασα ένα βήμα πριν το burn out. Είχε προηγηθεί μια 12ετια που ήμουν συνέχεια σε τουρ, 100αδες συναυλίες, όλα. Όταν είσαι καλλιτέχνης δεν πρέπει να φτάσεις να καείς. Είναι σημαντικό να κρατήσεις την οργανική σου κατάσταση και τον ψυχισμό σου σε ένα επίπεδο που να μπορεί να αναπλαθεί» κατέληξε.
Συνοπτικά
- Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μοιράζεται τις προκλήσεις που αντιμετώπισε λόγω της πρώιμης επιτυχίας του και τις επιπτώσεις της στην προσωπική του ζωή.
- Αναγνωρίζει ότι οι δισκογραφικές εταιρείες βλέπουν τους καλλιτέχνες ως "προϊόντα", αλλά δεν ένιωσε πίεση για νέα τραγούδια.
- Παρά τις δυσκολίες, τονίζει τη σημασία της μουσικής ως πηγή παρηγοριάς και δύναμης στη ζωή του.
- Ο καλλιτέχνης παραδέχεται ότι έφτασε κοντά στο burnout, αλλά η ικανότητά του να ανακάμπτει είναι καθοριστική για την πορεία του.